خبرم کن که بیام دنبالت...

بین تمام مسافرت هایی که تنها رفتمبلا استثنا مسافرت هام نیمه کاره رها شدن و به مبدا برگشتم مرداد ماه سال گذشته، به صورت اتفاقی با پسری تقریبا همسن خودم آشنا شدم و دلیل مسافرت های تنهاییم رو پرسید!منم خیلی ساده و واضح و مختصر از گذشته ام گفتم...اولین جمله ای که از دهنش درومد این بود که تو به هر دلیلی توی دریا رها شدی، درست زمانی که شنا کردن بلد نبودی و مجبور شدی شنا کردن رو یاد بگیریحالا که شنا بلدی، چرا شنا نمی کنی؟شاید باورت نشه، من با این جمله بعد از چندین سال به زندگی برگشتم و در حال حاضر، دارم شنا می کنم... خبرم کن که بیام دنبالت... ...ادامه مطلب

چند روزیه مُرددم که دوباره بنویسم یا نه؟کلمات رو کنار هم مرتب کنم یا نه؟اول شخص بنویسم یا راوی باشم یا حتی تلفیقی از این ها؟مخاطب خاص داشته باشم یا نه ؟تجربیات رو بنویسم یا خاطرات؟ چی بنویسم؟ داستان کوتاه؟ شعر؟کجا بنویسم؟ این وبلاگ؟ وبلاگ خصوصیم؟ وب سایتم؟کتابمو چاپ کنم یا همچنان منفعل از دنیا و دغدغه هاش باشم؟ حداقل ده ساله ننوشتم و بجاش بی وقفه فقط تلاش کردم.برای روزی که چند ماهی‌ست که میدانم دیگر هرگز اتفاق نخواهد افتاد... خبرم کن که بیام دنبالت... ...ادامه مطلب

من برای تجربه یک سری موارد خیلی جوون بودم همشون به کنار، من برای مُردن توی این سن، خیلی کار نکرده داشتم. خبرم کن که بیام دنبالت... ...

اگر زنده ماندم همان همیشگی را ادامه خواهم داد بی وقفه... 2دی1402 خبرم کن که بیام دنبالت... ...

سکوت سرشار از ناگفته ها نیست. سکوت من درست زمانی که نیازمند فریادم دردی عمیق درون قلبم پدیدار میکند خبرم کن که بیام دنبالت... ...

جالبه که هنوز توی سال 1402 پست نذاشته بودم

بعد از 5 ماه، توی ششمین ماه تونستم پست بذارم.

من دیگه توی وبلاگ خصوصیم نمی نویسم، نویسندگیم رو کنار گذاشتم و به نوعی رها شدم.

دلم برای گذشته دیگه هیچوقت تنگ نمیشه.

من از گره ای چهارده ساله رها شدم و آزادانه زندگی می کنم.

خبرم کن که بیام دنبالت... ...

یکشنبه مسافرم... شاید قدمی دیگر ، در تنهایی بردارم. شاید یک خداحافظی به یک شهر بدهکار شوم... خبرم کن که بیام دنبالت... ...

سلام دوستان قدیمی که نزدیک به 16 ساله منو از طریق بلاگفا دنبال میکنن و گاهی بهم سر میزنن.دوستانی که شاید ردی به جا نذارن و به عنوان یه غریبه سری بلند میکنن و از روی دیوار به صورت رهگذری نگاهی به ما میندازن و میرن.دوستانی که شاید فقط یک دوست نباشن،می تونن فراتر از یک دوست باشن یا حتی یک دشمن.اینجا پناهگاه کوچیکی برای من بود و خیلی از نوشته هام اینجا اطلاع رسانی میشدزمانی که نه فیس‌بوکی بود، نه توییتری، نه لینکدین و اینستا و...قدیمی تر ها میدونن این بلاگ به دفعات پاک شد و مجدد فعالیتش رو شروع کرد و عمده دلیل این قضیه احساسی بود. خب بعدش من سکوتی رو در پیش گرفتم که همه جوانب رعایت بشه. نوشته هام رفت در قالب یک وبلاگ خصوصی دیگه، دفتر خاطرات، دفتر شعر و دفترچه های جیبی که الانم دارن خاک میخورن. دلیل دیگه عدم فعالیتم روی این بلاگ اینه که سعی کردم در سایه باشم و اطلاعاتی از روند کارم ارائه ندم.شخصیتم عوض شد و افراد اطرافم سطح متفاوتی داشتن و همین هم باعث شد دیگه نتونم هرچیزی رو برای هرکسی بنویسم.خلاصه کلام 1. زنده ام و گاهی سر میزنم به وبلاگم2. وبلاگ دیگه ای دارم که خصوصیه 3. هنوز هم گاهی می نویسم 4. درگیر زندگی ام و سعی کردم دوره گذشته زندگیم رو کتمان کنم.  خبرم کن که بیام دنبالت... ...ادامه مطلب

نوشتنم نمی آید

ولی خواندنم چرا

سقوط آلبر کامو و کیمیاگر پائولو کوئیلو به تازگی به دستم رسید

از تغییر دنیا، از دیجی کالا!

به دور از حس خوب کتاب گردی خیابان انقلاب...

اما اگر روزی نوشتنم آید، رمان نیمه تمام را، تمام خواهم کرد... 

خبرم کن که بیام دنبالت... ...

پنجم آبان دیگری گذشت... فردا ششم آبان است... خبرم کن که بیام دنبالت... ...